Η Κατοικία

   Το κύριο χαρακτηριστικό της κατοικίας του Αλεποχωρίου είναι το ''διώροφο πετρινο'' σπίτι . Αν δούμε τις κατοικίες του χωριού που υπάρχουν μέχρι σήμερα θα τις χωρίσουμε σε τέσσερις κατηγορίες .

  Το παλιό πέτρινο σπίτι.  

  Διώροφο σπίτι κτισμένο με πέτρα από τα λατομεία των Μεταξάδων .

  Στο κάτω μέρος του σπιτιού υπήρχε ένα μικρό χωλ , ένα δωμάτιο δίπλα στο οποίο υπήρχε το '' αμπαρι ''  ( αποθήκη ) και στην απέναντι πλευρά το '' αχούρι '' .

  Η εσωτερική σκάλα οδηγούσε στον πάνω όροφο όπου υπήρχε το '' χαϊάτι '' ( μεγάλο σαλόνι ) άλλα δύο δωμάτια και στο πίσω μέρος υπήρχε η '' σαμαλουκα '' ( αχυρώνας ) .

  Τα σπίτια αυτά χτιζόταν από μαστόρους του χωριού που πελεκουσαν την πέτρα . Η κάθε πέτρα κολλούσε στην άλλη με τη λάσπη ( χώμα και άχυρο ) Ενδιάμεσα στις πέτρες τοποθετούσαν χοντρά ξύλα για να δέσει το σπίτι και νά είναι αντισεισμικό .

  Το δάπεδο του επάνω ορόφου ήταν ξύλινο . Τα παράθυρα , πόρτες όλα ξύλινα , με ξύλο βελανιδιάς από το δάσος του χωριού . Για την κατασκευή εκτός από τους μαστόρους βοηθούσε σχεδόν όλο το χωριό . Στα θεμέλια σφαζόταν πάντα ένας κόκορας και όταν έφταναν στη σκέπη , ο πρωτομάστορας έκανε ένα στεφάνι από λουλούδια και για όλους όσους έφερναν ένα δώρο φώναζε μια ευχή .

  Οι Εσωτερικοί χώροι ήταν έτσι διαμορφωμένοι ώστε εξυπηρετούσαν όλες τις ανάγκες ( ύπνο , αποθήκη , κουκουλια , ζώα , αρραβώνες , γάμους ) .

  Το προσφυγικό σπίτι.  

  Το 1922 μετά την ''Μικρασιατική καταστροφή '' , οι λίγοι πρόσφυγες που ήρθαν στο χωριό , έχτισαν τη δική της γειτονιά με την δική τους αρχιτεκτονική . Τα σπίτια τους ήταν μικρότερα και χτισμένα με το '' κιρπίτσι '' ( λάσπη με άχυρο , ξεραμένα στον ήλιο και γινόταν σαν πέτρα ) .Από έξω ήταν αλειμμένα με λάσπη ( χώμα , κοπριά ) για να μην παθαίνουν διάβρωση από τη βροχή .

  Το καινούργιο σπίτι

  Μετά το 1950 τα σπίτια χτιζόταν με την ίδια αρχιτεκτονική με τα παλιά , αλλά με καλύτερη διαρρύθμιση και αντί για ξύλα στο εσωτερικό του τοίχουχρησιμοποιούνταν τσιμέντο . Τέτοια σπίτια σώζονται αρκετά στο χωριό σήμερα και δίνουν μια ξεχωριστή ομορφιά .

  Το σύγχρονο σπίτι

  Τα τελευταία χρόνια , τα σπίτια που χτίζονται είναι από τούβλα με μοντέρνα σχέδια και με όλες τις ανέσεις .

  Κάθε κατοικία ήταν χτισμένη σε μεγάλο οικόπεδο . Το οικόπεδο πολύ παλιά ητγαν φραγμενο με ''τσαλιά '' ή '' πλεγμένα γάβρα '' .

  Στην αυλή υπήρχε ο '' φούρνος '' που ήθελε αρκετή δουλειά και τέχνη για να χτιστεί . Έξω στην αυλή υπήρχε το αποχωρητήριο , φτιαγμένο με ξύλα . Σε μια άκρη υπήρχαν τα ξύλα για το χειμώνα και το καλοκαίρι .

  Όλα τα γεωργικά εργαλεία ήταν κάτω απ'το '' τσαρντάκι '' ( αμάξι , παπάρα , σβάρνα ντουγκάνα , τσίτια , ντισμέδες , δρεπάνια , παλαμαριές , αχυροφάϊ , δικέλι , μπαλτάς , τσαλοκόφτης ) .

  Στην αυλή υπήρχε επίσης το '' κμάσι '' ( χώρος για το γουρούνι .

  Αν υπήρχαν πρόβατα ή κατσίκια υπήρχε το '' μαντρί-σαϊάς '' . Τα ζώα που υπήρχαν στο στάβλο , ήταν τα βόδια για οργωνα , οι αγελάδες , τα βουβάλια , τα γαϊδούρια και στην αυλή τριγύριζαν το σκυλί , η γάτα , οι κότες , οι πάπιες , τα μικρά γουρουνάκια .

<<Εις την Θρακην , εις τα διώροφα σπίτια της περιοχής Διδυμοτείχου , το βάθος του μεγάλου δωματίου καταλαμβάνει το αμπάρι και ενώ όλοι οι τοίχοι του σπιτιού είναι πέτρινοι , τα τοιχώματα του αμπαριου και επί της εξωτερικής πλευράς του σπιτιού είναι ξύλινα , κατεσκευασμένα εκ ξύλου δρυός , πάχους 7-8 εκατμ. Χαρακτηριστικοί είναι εδώ οι λόγοι των χωρικών : '' Κείνο που πιάν' το γέννημα είναι όλο με σανίδια , όλο μεσιά χοντρή , για να μη δ'λεύ το ποντίκ' .Στ'αυτό το σανίδ' ούτε ποντίκ' δ'λεύ ούτε σκουλήκ' , άμα είναι άλλο σογιούτ' ( ξυλον ) δ'λεύ . Η μεσιά ( δρυς , βαλανιδιά ) βαστάει στο νερό , δε σαπίζ' ... Και το αλεύρ' ψειριάζ' άμα σταθή , στ'εμάς δε ψειριάζ'. Τα σανίδια είναι με τσεκούρ' πεληκημένα , όχ' με πριγιόν , χοντρά τέσσερα δάχ'λα - τώρα το ένα τρία βγαίζ'- . Κ' είναι στις άκρες μπιϊντνιρμές ( Τουρκ. λέξη μτιντιρμέκ , δηλαδή κάμνω τι να καβαλλικεύση ) θλυκωτά και με χωρίςκαρφιά , κει που χρειάζουνταν καρφί , έβασκαν τσιβί ( ξύλινο καρφί ) , τρυπούσαν το σανίδ' με αρίδα κ' έβασκαν το τσιβί , όπως και τ' αμάξ' , το τροχούδ' με ξύλο το μπολιάζνε .>>       

ΠΗΓΗ : Εργασία της Αρβανιτούδη Νικολέττας 1999