Ασχολίες των κατοίκων του Αλεποχωρίου

   Οι κυρίες ασχολίες των κατοίκων από τα πολύ παλιά χρόνια ήταν η γεωργια και η κτηνοτροφία .

  Γεωργία :  Η περιοχή ήταν σιτοπαραγωγική . Το όργωμα γινόταν με τα βόδια και το αλέτρι . Ο γεωργός είχε στον ώμο.του το δισάκι με το σπόρο , έσπερνε και μετά σβάρνιζε με την ξύλινη σβάρνα . Ο θερισμός γινότα. Με το δρεπάνι και αφού γινόταν οι θυμωνιές ακολουθούσε το αλώνισμα με την '' ντουκάνα '' ( ξύλινο αντικείμενο με αιχμιρες πέτρες , αργότερα με την '' μπατόζα '' ( μηχανή που δούλευε με τη βοήθεια τρακτέρ ) και τέλος με τις θεριζοαλωνιστικές μηχανές . Στο χωριό υπήρχε νερόμυλος δίπλα στον Ερυθροπόταμο και εκεί οι κάτοικοι έκαναν το αλεύρι τους και τους γιαρμαδες ( τροφή για τα ζώα ) . Σήμερα η γεωργία έχει αλλάξει μορφή . Μετά τους δύο μεγάλους αναδασμούς που έγιναν , σύγχρονα μηχανήματα χρησιμοποιούνται για την καλλιέργια της γης και οι καλλιέργειες επίσης έχουν αλλάξει ( βαμβάκι , ήλιος , τεύτλα , καλαμπόκια , πατάτες ) .

  Κτηνοτροφία : Παλαιότερα υπήρχαν παρά πολλά ζώα στο χωριό . Σ'αυτό υπήρχαν και υπάρχουν μεγάλα και πλούσια βοσκοτόπια . Κάθε σπίτι είχε τις αγελάδες , τα βόδια , τα βουβάλια ,  τα πρόβατα , τα κατσίκια , τα γουρούνια ,  τις κότες . Σήμερα η κτηνοτροφία σχεδόν δεν υπάρχει . Αγελάδες έχουν μείνει ελάχιστες , το γαϊδουρι είναι είδος προς εξαφάνιση . Επίσης τα κοπάδια προβάτων και κατσικιών έμειναν ελάχιστα .

  Μεταξοσκώληκας :  Για αρκετά χρόνια , οι κάτοικοι ασχολούνταν με τους μεταξοσκώληκες . Μόλις όμως ξεριζώθηκαν οι μουριές , από την κοιλάδα του Ερυθροποτάμου , έπαψε η δραστηριότητα αυτή . Τα ''κουκουλια '' τα μεγάλωναν μέσα στα χαϊάτια των σπιτιών και τα πουλούσαν στους εμπόρους στο Διδυμότειχο και στο Σουφλί . Έτσι είχαν ένα έσοδο για τα οικονομικά του σπιτιού .

  Αμπέλι :  Το αμπέλι υπήρχε και υπάρχει μέχρι σήμερα . Οι αμπελώνες βρίσκονται στην ΒΑ πλευρά του χωριού , σε πλαγιά και ομορφαίνουν την περιοχή . Το Αλεποχώρι φημίζεται για το κρασί και το τσίπουρό του .

  Αργαλειος : Κυρία σχόλια των γυναικών ήταν ο αργαλειος ( βαμβάκι , μαλλί , ξιλλίγρισμα μαλλιού , λανάρισμα μαλλιού , γνέσιμο , ροδάνισμα , τλιγάδιασμα , βάψιμο , υφαντά ) . Ένα είδος υφαντων ήταν και η κουρελού και τα καραμιλωτά .

  Κυνήγι : Στο Αλεποχωρι υπάρχουν μεγάλοι κυνηγότοποι . Στα Βυζαντινά χρόνια ερχόταν αυτοκράτορες να κυνηγήσουν όταν επισκεπτόταν το Διδυμότειχο . Σήμερα υπάρχει αρκετό κυνήγι ( λαγοί , αλεπούδες , λύκοι , αγριογούρουνα , ζαρκάδια , αγριόπαπιες και άλλα ) και φημησμένοι κυνηγοί .

  Στο παλιό χωριό υπήρχε '' Αλμπαντό '' . Ήταν το μέρος όπου ο ''Αλμπάντης '' , καθάριζε τα πέλματα των ποδιών των μεγάλων ζώων ( βόδια , αγελάδες , άλογα )και τα καλύβωνε ( τα τοποθετούσε πέταλα ) .

  Υπήρχαν επίσης πολλοί '' Αραμπατζήδες '' που έκαναν '' κάρα '' . Το επίθετο Αραμπατζής είναι ακόμα το πιο συνηθισμένο στο Αλεποχώρι .

  Οι πρόσφυγες είχαν φέρει τις δικές τους τέχνες . Έκαναν ''κουπάνες '', '' σκαφίδια '', '' πινακωτές '' και διάφορα εργαλεία για το κάρο-αμάξι . Αργότερα εμφανίστηκαν οι σιδεράδες .


ΠΗΓΗ : Εργασία της Αρβανιτούδη Νικολέττας 1999

Άγιος Χριστόφορος Μεγαλομάρτυρας . Προστάτης των Οδηγών .

Βίος Αγίου Χριστοφόρου του Μεγαλομάρτυρα
Ο Άγιος Χριστόφορος ο Μεγαλομάρτυρας τιμάται στις 9 Μαΐου



Ο Άγιος Χριστοφόρος γεννήθηκε περί το 200 μ.Χ. σε μια βάρβαρη χώρα της Ανατολής και της Ασίας. Γεννήθηκε από μια φυλή ανθρωποφάγων. Ήταν γιγαντόσωμος αλλά όμως 
και πολύ άσχημος. Γι' αυτό και τον ονόμασαν Ρέπροβο, που σημαίνει, κακομούτρης δηλ σκυλομούρης «κυνοπρόσωπος». Αλλά είχε καλή καρδιά και ο Θεός τον καθοδήγησε 
ώστε να τον γνωρίσει.

Γνωρίζει τον Βασιλέα Χριστό
Ο Άγιος επειδή είχε μεγάλη σωματική δύναμη, αποφάσισε να πάει προς τα Δυτικά μήπως βρει κάποιον Βασιλέα μεγάλο για τον υπηρετήσει. Στον δρόμο του όμως συνάντησε έναν 
ασκητή, τον οποίο ρώτησε εάν γνωρίζει κανέναν μεγάλο βασιλέα. Ο ασκητής τον φιλοξένησε στο καλύβι του και του είπε ότι γνωρίζει τον πιο Μεγάλο Βασιλέα. Έτσι ο ασκητής τον 
κατήχησε εις Χριστόν και τον προέτρεψε Αυτόν τον Βασιλέα να υπηρετήσει, με νηστείες και προσευχές. Ο Άγιος όμως τους είπε ότι για το πρώτο του ήταν αδύνατον να νηστέψει 
και για το δεύτερο δηλαδή να προσευχηθεί δεν ήεξερε. Τότε ο ασκητής του έδειξε ένα ποτάμι, το οποίο δεν είχε γεφύρι και τον παρότρυνε να περνάει όλους τους διαβάτες από 
τους ώμους του δωρεάν. Αυτό ο Άγιος είπε ότι μπορούσε να το κάνει γιατί τον βοηθούσε η σωματική του διάπλαση. Έτσι έχτισε ένα καλύβι εκεί και υπηρετούσε όλους τους 

Γιατί ονομάστηκε Χριστοφόρος;
Ένα βράδυ ο Άγιος ήταν στο κελί του και προσευχόταν ενώ έξω είχε σφοδρή καταιγίδα και το ποτάμι είχε φουσκώσει. Άκουσε τότε κλάματα ενός μικρού παιδιού και όταν βγήκε 
έξω άκουσε το παιδί που έκλαιγε και Τον φώναζε να τον περάσει πέρα, για να μην πεθάνει από το κρύο και την βροχή. Πήρε λοιπόν ο Άγιος ένα μεγάλο ξύλο, έκαμε το σταυρό του 
και μπήκε στο ποτάμι. Πέρασε πέρα και πήρε στον ώμο του το παιδί. Όταν μπήκε στο ποτάμι, το παιδί του φαινότανε, πως βάραινε διαρκώς. Στηριζόταν με δύναμη στο ξύλο, για 
να περάσει και να μη παρασυρθεί από το φουσκωμένο ποτάμι. Η δοκιμασία ήταν μεγάλη. Επιτέλους έφθασε στη αντίπερα όχθη. Όταν άφησε το παιδί του είπε:
- Παιδί μου, τον κόσμο όλον, αν σήκωνα, δεν θα ήταν τόσο βαρύς όσο συ.
- Και όμως! του είπε το παιδί. Μετέφερες όχι μόνον τον κόσμο όλον, αλλά Εκείνον, που έπλασε τον κόσμο. Είμαι ο Βασιλεύς Χριστός, τον Οποίον εδώ υπηρετείς. Έπειτα από τα 
λόγια αυτά, το παιδί έγινε άφαντο.
Ο Άγιος γι’ αυτό και ζωφραφίζεται περνώντας το ποτάμι, στηριζόμενος στο ξύλο και με το παιδίον - Χριστό στον ώμο. Επειδή δε μετέφερε τον Χριστό ονομάστηκε, κατόπιν όταν 
βαπτίσθηκε, από Ρέπροβος, Χριστοφόρος. Από το περιστατικό αυτό, που μετέφερε τον Χριστό, είναι και ο προστάτης των μεταφορών. Είναι ο προστάτης των αεροπόρων, των 
αυτοκινητιστών, των ταξιδιωτών και όλων των επαγγελμάτων, που απαιτούν μεγάλες δυνάμεις.



Ελέγχει τους χριστιανομάχους
Κάποτε κατέκτησαν την χώρα οι Ρωμαϊκές λεγεώνες και τον Άγιο τον συνέλαβαν και τον πήγαν αιχμάλωτο στην Ρώμη. Εκεί τον Άγιο τον εκμεταλλεύονταν και τον ειρωνεύονταν, 
τον αποκαλούσαν ασχημομούρη. Φαίνεται, ότι κατόπιν είχε καταταγεί και στις Ρωμαϊκές Λεγεώνες κι πολέμησε επί Γορδίου και Φιλίππου εναντίον των Περσών.
Το τέταρτον έτος της βασιλείας του ο αυτοκράτορας Δέκιος κήρυξε διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Τότε ο Άγιος βρισκόταν στα μέρη της Λυκίας και εκεί έβλεπε που 
βασανίζονταν οι χριστιανοί από τους ειδωλολάτρες και στεναχωριόταν πολύ. Αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει καλά. Προσευχήθηκε στον Κύριο να του δώσει λαλιά ώστε να ελέγξει 
τον τύραννο. Τότε ήρθε Άγγελος Κυρίου και του έλυσε την γλώσσα ώστε μιλούσε σαν ρήτορας. Γύρισε κατόπιν ο Άγιος στην πόλη και άρχισε να ελέγχει τους χριστιανομάχους. 
Ένας όμως υπηρέτης που ήταν εκεί τον άκουσε και πήγε τον κατήγγειλε στον βασιλιά. Μόλις τα έμαθε ο Δέκιος έγινε θηρίο και διέταξε να συλλάβουν τον Άγιο.

Ο Άγιος συλλαμβάνεται
Οι στρατιώτες, που έστειλε ο Δέκιος να τον πιάσουν, τον είδανε από μακριά και φοβήθηκαν να τον πλησιάσουν.
- Τί φοβόμαστε; είπε ένας. Άοπλος είναι.
Τον πλησίασαν και τον ρώτησαν:
- Από που είσαι, άνθρωπε, και γιατί κλαις;
- Κλαίω, τους είπε, για τους ανθρώπους, που δεν έχουν μυαλό. Που άφησαν τον Αληθινό Θεό και προσκυνούν τα αναίσθητα είδωλα.
Κατόπιν οι στρατιώτες του είπαν ότι ο βασιλιάς διέταξε να τον πάνε δεμένο σε αυτόν. Ο Άγιος τους ζήτησε να τον αφήσουν πρώτα πάρει το πολύτιμο Άγιο Βάπτισμα και κατόπιν 
θα τους ακολουθήσει. Αυτοί όμως του είπαν ότι δεν μπορούσαν να περιμένουν διότι δεν είχαν να φάνε και πεινούσαν. Κατόπιν οι στρατιώτες ότι ο Άγιος είχε ένα κομμάτι ψωμί για 
αυτόν και του είπαν:
- Αν έχεις την δύναμη να μας χορτάσεις με αυτό το κομμάτι το ψωμί όλους, ευχαρίστως θα ακολουθήσουμε και εμείς τον Θεό σου.
Όταν το άκουσε ο Άγιος αυτός χάρηκε πολύ και αμέσως γονάτισε και προσευχήθηκε στον Κύριο να ευλογήσει τον άρτο εκείνον ώστε να φωτιστούν και αυτοί οι στρατιώτες. Και 
τότε ώ του θαύματος είδαν το κομμάτι εκείνο να πολλαπλασιάζεται, διότι Άγγελος Κυρίου φάνηκε μπροστά τους και το ευλόγησε. Πλήθυνε τόσο πολύ, που μπορούσαν να 
χορτάσουν και να περισσέψει. Έπειτα μετά από αυτό το θαύμα οι στρατιώτες έπεσαν στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσαν να τους μιλήσει για τον Θεό του. Αυτός τους 
δίδαξε και κατόπιν όλοι μαζί πήγαν στην Αντιόχεια στον Επίσκοπο Βαβύλα ο οποίος τους κατήχησε καλύτερα και μετά όλους τους βάπτισε. Και τον Ρέπροβο τον ονόμασε 
Χριστοφόρο.
Έπειτα ο Άγιος Χριστοφόρος συμβούλεψε τους στρατιώτες να πάνε όλοι μαζί στον βασιλιά και να ομολογήσουν την πίστη τους. Εάν όμως αυτοί δείλιαζαν τους είπε να φύγουν 
αλλά να φροντίσουν για την σωτηρία της ψυχής τους. Όμως όλοι οι στρατιώτες αποφάσισαν να πάνε όλοι μαζί με τον Άγιο στον βασιλιά και να ομολογήσουν την πίστη τους. 
Κατόπιν ο Άγιος τους ζήτησε να του δέσουν τα χέρια και να ξεκινήσουν όλοι μαζί για τον αυτοκράτορα.

Μπροστά στον αυοκράτορα
Όταν φθάσανε στα άνάκτορα, και τον είδε ο Δέκιος να είναι γιγαντόσωμος και γενναίος φοβήθηκε.
- Φοβήθηκες, δύστυχε, εμένα τον άνθρωπο, του είπε ο Χριστοφόρος. Πως όμως θα υπομείνεις την οργή του Θεού, κατά την ώρα της Κρίσεως, όταν θα αντικρίσεις τον Θεό, για 
να δώσεις λόγο στο φοβερό εκείνο Κριτήριο για τα εγκλήματα σου κατά των χριστιανών και για τις τόσες ψυχές, που έστειλες στην Κόλαση, με το να τις εξαναγκάσεις να αρνηθούν 
τον Χριστό!
Ο αυτοκράτορας στην αρχή του μιλούσε με καλοσύνη διότι ήθελε να τον κάνει να αρνηθεί τον Χριστό και να τον έχει στα στρατεύματα του γιατί του έλεγε ότι δεν ήθελε να πεθάνει 
άδικα. Τότε ο Άγιος απάντησε με ανδρεία:
- Θεός φυλάξοι! είπε, ν' αρνηθώ τον Αληθινό Θεό μου, και να προσκυνήσω τα χαμένα είδωλά σου. Φύλαξε τ' αγαθά σου για τον εαυτό σου και τους ομόφρονες σου. Εγώ δεν 
λυπούμαι το σώμα μου, αλλά την ψυχή μου. Γι αυτό λατρεύω και προσκυνώ τον Αθάνατο Θεό. Οι δικοί σας θεοί είναι δαίμονες και σας πλανούν, μέχρις ότου οδηγήσουν τις 
ψυχές σας στην απώλεια. Μη χάνεις λοιπόν τα λόγια σου και μη ελπίζεις, ότι εγώ θα πιστέψω ποτέ στους ψεύτικους θεούς. Πράξε ότι σκέπτεσαι και χωρίς αναβολή.



Τα φρικτά μαρτύρια
Τότε ο Δέκιος διέταξε να κρεμάσουν τον Άγιο από τις μεγάλες τρίχες της κεφαλής του. Να δέσουν δε ένα βαρύ λιθάρι στα πόδια του και να κεντούν με σπαθιά όλο το σώμα του. 
Ο Άγιος τα υπέμεινε ανδρείως και κρεμασμένος έλεγε προς τον τύραννο:
- Δεν σε υπακούω, ασεβέστατε, ούτε προσκυνώ τους θεούς σου, ούτε υπολογίζω τα βάσανα, όσο φρικτά και αν είναι, γιατί, είναι πρόσκαιρα και θα περάσουν. Εσένα όμως σε 
περιμένει, το πυρ το αιώνιο, που θα κληρονομήσεις με τους δαίμονας, τους οποίους λατρεύεις, πανάθλιε!
Οργίστηκε τότε περισσότερο ο βασιλιάς και διέταξε να καίνε τις μασχάλες του με αναμμένες λαμπάδες.
Κατόπιν τούτου έστειλε προς αυτόν δύο διεφθαρμένες γυναίκες, την Ακυλίνα και την Καλλινίκη, ελπίζοντας ότι με τα θέλγητρα τους θα τον σαγήνευαν και θα τον παρέσυραν. 
Οι δύο γυναίκες, αφού άκουσαν την προτροπή του Αγίου, για να επανέλθουν στον δρόμο της αγνότητας και της αρετής, έγιναν Χριστιανές και αφού παρουσιάστηκαν στον 
αυτοκράτορα, ομολόγησαν τον Χριστό. Γι αυτό και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πρώτη η Ακυλίνα η οποία μαρτύρησε στις 1 Απριλίου και δεύτερη η Καλλινίκη η οποία μαρτύρησε 
στις 2 Απριλίου.

Το μαρτύριο των 200 στρατιωτών
Ο Δέκιος γύρισε στον Άγιο και με λύσσα τον έβριζε. Και τον διέταξε να θυσιάσει στους θεούς. Ο Άγιος όμως με σταθερεί την ομολογία του στον Χριστό προέτρεψε και τους 
στρατιώτες που είχαν πιστέψει να μπουν και αυτά στον αγώνα. Οι στρατιώτες ομολόγησαν το θαύμα του Αγίου και ομολόγησαν την πίστη τους στον Σωτήρα Χριστό. Ο Δέκιος 
κατόπιν φοβούμενος μήπως και άλλοι ακολουθήσουν το παράδειγμα τους, διέταξε να αποκεφαλιστούν έξω από την πόλη. Τα δε λείψανά τους τα έριξε μέσα σε ένα καμίνι για να 
τα κάψουν. Αλλά η φωτιά δεν τα άγγιζε καθόλου. Οι δε ευσεβείς τα παραλάβανε την νύχτα κρυφά και τα θάψανε, με μεγάλη ευλάβεια. Ήτανε 7 Απριλίου του 251 μ.Χ.

Τον σέβεται το πυρ και πιστεύουν 1000
Κατόπιν ο Δέκιος φυλάκισε τον Άγιο και ύστερα από μερικές ημέρες τον οδήγησε και πάλι στο κριτήριο. Βλέποντας ο Δέκιος την σταθερότητα του Αγίου διατάσσει να βάλουν τον 
Χριστοφόρο να καθίσει επάνω σ' ένα χάλκινο κάθισμα. Κάτω από το κάθισμα βάλανε ξύλα άφθονα και ρίξανε επάνω τους είκοσι στάμνες λάδι. Έπειτα ανάψανε τη φωτιά. Οι 
φλόγες κυκλώσανε τον Άγιο και ανέβαιναν ψηλά. Ο Άγιος αισθανόταν σαν να ήτανε σε τόπο δροσερό κι' ευχάριστο. Ύστερα από αρκετή ώρα έσβησε η φωτιά και ο Άγιος βγήκε 
τελείως υγιής και σώος. Ούτε μια τρίχα της κεφαλής του δεν κάηκε ούτε τα ενδύματα του έπαθαν τίποτε. Βλέποντας αυτό το θαύμα οι παρευρισκόμενοι, πιστέψανε στο Χριστό. 
Ήτανε περίπου χίλιοι άνθρωποι. Και όλοι εκείνοι βροντοφωνάζανε:
- Πιστεύομε κι' εμείς στο Χριστό. Μέγας είναι ο Θεός των Χριστιανών. Βοήθησέ μας, Βασιλεύ Ουράνιε.
Βλέποντας ο Δέκιος τον ενθουσιασμό και την αναταραχή του λαού, φοβήθηκε. Έτρεξε ανάμεσα από τον επαναστατημένο λαό και κρύφτηκε στ' ανάκτορα του. Έτσι ο Άγιος, 
ελεύθερος πλέον, έμεινε στην αγορά και άρχισε να μιλάει στο λαό, σ' εκείνους που είχαν πιστέψει. Στερέωνε έτσι με τα λόγια του τον κόσμο στην αληθινή πίστη του Χριστού. Την 
άλλη μέρα, που είχανε μεγάλη γιορτή οι ειδωλολάτρες, ο αυτοκράτορας κάθισε στο βήμα κι' έδωσε διαταγή σε μεγάλο στρατιωτικό τμήμα, να συλλάβουν τους χριστιανούς και να 
τους αποκεφαλίσουν. Ο Χριστοφόρος τους έδινε θάρρος.
- Μη δειλιάσετε, τους έλεγε, στον πρόσκαιρο θάνατο. Μόνο έτσι θα ζείτε αιώνια στον Παράδεισο.
Εκείνοι ακούγοντας τους λόγους του με χαρά δέχτηκαν τον θάνατο, σαν αγνά κι άκακα αρνιά. Ήτανε 9 Απριλίου του 251 μ.Χ.



Καταδικάζεται
Ο Δέκιος έπειτα από αυτά σκεφτόταν διαφόρους τρόπους, για να θανατώσει τον Μάρτυρα. Διέταξε, λοιπόν, και δέσανε στο λαιμό του Αγίου ένα μεγάλο λίθο. Έπειτα τον δέσανε 
χειροπόδαρα και τον πετάξανε σ' ένα βαθύ πηγάδι. Πιστεύανε πως αυτό θα ήτανε και το τέλος του Αγίου. Ο Θεός όμως δεν άφησε τον δούλο του. Άγγελος Κυρίου κατέβηκε στο 
πηγάδι και τον έβγαλε ζωντανό κι' άβλαβή. Μόλις τον είδε ο Δέκιος δαιμονίσθηκε από το κακό του. Έξαλλος στριφογύριζε και μονολογούσε. Δεν μπορούσε να το χωνέψει αυτό. 
Τότε ο τύραννος σκέφθηκε άλλο σατανικό μαρτύριο. Διέταξε να φτιάξουνε ένα χάλκινο ένδυμα. Αυτό το πήρανε και το βάλανε στη φωτιά. Όταν το μέταλλο έγινε φλογοκόκκινο, του 
το φορέσανε και προσμένανε να καεί. Θαύμα όμως μεγάλο έγινε. Η φωτιά του πυρωμένου χαλκού δεν τον άγγιξε καθόλου! Τον άφησε σώο και άβλαβη! Ο αυτοκράτορας έγινε έξω 
φρενών, αλλά συνέχιζε να τον παρακινεί, για να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος με σταθερότητα του επανέλαβε:
- Το είπα και το διεκήρυξα. Το άκουσες τόσες φορές. Το ξέρεις καλά, ότι δεν αλλάζω γνώμη. Γιατί επιμένεις; Δεν πρόκειται να γονατίσω στα είδωλα, δεν πρόκειται να προσκυνήσω 
τα ξόανα. Γιατί λοιπόν κοπιάζεις και χάνεις άδικα τον καιρό σου; Εγώ, βασιλεύ, τον Θεό μου προσκυνώ. Και λατρεύω τον προαιώνιο Θεό. Κάνε λοιπόν ότι θέλεις.
Αφού είδε ο Δέκιος την σταθερή πίστη του Αγίου τρέμοντας από οργή, βροντοφώναξε την θανατική καταδίκη του Μάρτυρος και είπε: .
- «Εγώ ο αυτοκράτωρ των Ρωμαίων διατάσσω να αποκεφαλιστεί ο δυστιμώρητος κι' άχρηστος αυτός χριστιανός, διότι καταφρόνησε τα προστάγματά μου».

Αποκεφαλίζεται
Τον πήρανε τότε τον Άγιο οι δήμιοι και τον οδήγησαν στον τόπο της τελειώσεως. Εκεί ο Μάρτυς του Χριστού ζήτησε από τον δήμιο να σεβασθεί την τελευταία του επιθυμία και να 
του δώσει την άδεια να προσευχηθεί. Η άδεια του δόθηκε. Και μέσα σε μια ατμόσφαιρα νεκρικής σιγής, ενώ όλοι τον ακούγανε με κατανυκτική συγκίνηση, ο Άγιος προσευχήθηκε 
ως έξης:
— Κύριε, Θεέ μου, Παντοκράτορα, Σ' ευχαριστώ. Σε όλα και με όλα με βοήθησες. Ντρόπιασες τον εχθρό μου τον διάβολο και τους υπηρέτες του. Τώρα, Πανάγαθε Θεέ, πού ήρθε 
ή στιγμή του τέλους της επίγειας ζωής μου, σε παρακαλώ βοήθησε με. Δέξου ειρηνικά το πνεύμα μου. Κατάταξέ με στους ευτελέστερους δούλους σου. Και τον άδικο Δέκιο κρίνε 
τον κατά τα έργα της ασεβείας του. Η τιμωρία του θα είναι δικαία και οι δαίμονες θα τον κυριαρχούν και θα του κατατρώγουν τις σάρκες μέχρις, ότου αφανισθεί. Σε παρακαλώ 
ακόμη Θεέ μου, να βοηθήσεις τους χριστιανούς και να τους απαλλάξεις από τους σκανδαλισμούς του διαβόλου. Πολυεύσπλαχνε Κύριε, δώσε την χάριν Σου στο σώμα μου, να 
διώχνει τους δαίμονες, όπου βρεθεί μέρος από το λείψανο μου. Δώσε την χάριν Σου, Κύριε, ώστε να μην συμβεί ποτέ πείνα, καταστροφή από χαλάζι, και από ότι άλλο κακό, εκεί 
όπου θα υπάρχει έστω κι' ένα μικρό μέρος από το λείψανο μου. Φύλαγε, Κύριε, από κάθε κακό, σώους, γερούς κι' ανέγγιχτους από κάθε κακό εκείνους που γιορτάζουν την μνήμη 
του Μαρτυρίου μου και διαβάζουν το Μαρτύριο μου. Έτσι θα δοξάζεται το όνομά Σου το ευλογημένο...
Κι' ενώ έτσι τελείωσε την προσευχή του ο Άγιος, ήλθε φωνή από τον Ουρανό σαν απάντηση, που έλεγε:
- Όλα όσα μου ζήτησες τα εκπληρώνω, για να χαρής. Σου λέγω όμως και κάτι παραπάνω. Εάν κάποιος με ζητήσει σε βοήθειά του στην προσευχή του και θυμηθεί το όνομά σου, 
αμέσως, πολύ γρήγορα θα έχει την βοήθειά μου... Έλα, λοιπόν, σε περιμένω. Έλα να χαρείς τώρα την μεγάλη κι' ασύγκριτη χαρά, που σου ετοίμασα. Πάλεψες, υπέφερες, 
αγωνίστηκες και νίκησες. Το στεφάνι της νίκης, που σε προσμένει είναι βαρύτιμο...
Μόλις άκουσε αυτά ο Άγιος πλημμύρισε από χαρά κι' ευτυχία. Με μάτια, που άστραφταν από λάμψη ουράνια, κοίταξε τον δήμιο με καλοσύνη και του είπε:
- Κάνε, παιδί μου, εκείνο που σε προστάξανε.
Ο δήμιος με ανάμικτα αισθήματα, πλησίασε ευλαβικά τον Άγιο κι' έπειτα τρέμοντας, τον αποκεφάλισε. Ήτανε 9 Μαΐου του 251 μ.Χ. Μετά την αποκεφάλιση του, προσήλθε ο 
Επίσκοπος Ατταλείας Πέτρος, ο οποίος αφού έδωσε μερικά αργυρά νομίσματα στους φρουρούς, στο απόσπασμα το εκτελεστικό, κατόρθωσε να πάρει το σώμα του Μάρτυρος. 
Το τύλιξε σε καθαρά σινδόνια με αρώματα και το μετέφερε στην πόλη


ΠΗΓΗ   http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=4692

Ο βιολογικός πόλεμος στο Βυζάντιο και οι μελισσοβόμβες

 Αρχαία πήλινη κυψέλη Η λέξη ‘βόμβα’ προέρχεται από τον βόμβο των μελισσών… πιθανότατα, αυτά τα έντομα χρησίμευαν ως ζωντανέςβόμβες, ε...


ΠΗΓΗ  http://www.melissocosmos.com/2014/05/blog-post_8.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Melissocosmos+%28MELISSOCOSMOS%29

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΠΟΧΩΡΙΟΥ

       Στη ΒΔ πλευρά του Νομού Έβρου και 30 περίπου χιλιόμετρα δυτικά του Διδυμοτείχου , βρίσκεται το ΄΄Αλεποχώρι΄΄ .

      Χτισμένο πάνω στην πλαγιά ανάμεσα στην κοιλάδατου Ερυθροποτάμου και της Οριογραμμής Βουλγαρίας – Ελλάδας , φαντάζει καταπράσινο τοπίο με τα πέτρινα σπίτια του και τα όμορφα περιβόλια του . Καράβι που αρμενίζει μέσα στα χρυσοκίτρινα χωράφια  του , τους καταπράσινους αμπελώνες του , τα  γεμάτα βελανιδιές δάση του , τα γάργαρα νερά  που κυλούν στις ρεματιές του , ανεμοδαρμένο από το δροσερό αεράκι της παγωμένης οροσειράς της Ροδόπης έρχεται από τα βάθυ των αιώνων κουβαλώντας την ιστορία του .

    Από τις μαρτυρίες τις ιστορικές που υπάρχουν καθώς και από την παράδοση στο χωριό φαίνεται ότι το ΄΄Αλεποχώρι ΄΄ είναι ένα από τα αρχαιότερα χωριά της περιοχής Δδυμοτείχου . Η παράδοση λέει ότι το χωριό ήταν πολύ μεγάλο με 800 περίπου σπίτια . Στην άκρη του χωριού κοντά στον ΄΄τσισμέ΄΄  ζούσε ένας Καλόγερος ολομόναχος . Οι κάτοικοι τον συντηρούσαν προσφέροντάς τον φαγητό . Την εποχή εκείνη στη θέση ΄΄Γιαλαδαρκή΄΄ γινόταν μεγάλο παζάρι . Εκεί υπήρχε μια μεγάλη βρύση . Το νερό ερχόταν με ΄΄κιούγκια΄΄ από την Αγία Παρασκευή .Τα κιούγκια βρέθηκαν με πρόσφατες ανασκαφές . Κάποια μέρα μια γυναίκα  απ΄το χωριό δεν πήγε φαγητό στον Καλόγερο . Τότε αυτός την καταράστηκε και μαζί μ΄αυτήν ολόκληρο το χωριό . Σε λίγες μέρες χτύπησε τους κατοίκους χολέρα-πανούκλα και πέθαναν πολλοί άνθρωποι . Οι περισσότεροι είναι θαμμένοι στη θέση ΄΄Αμπέλια΄΄  όπου μέχρι και σήμερα σώζονται νεκροταφεία . Πολλοί κάτοικοι έφυγαν και έμειναν μόνο επτά οικογένειες . Σιγά σιγά όμως το χωριό πάλι μεγάλωσε . Δύο καλντερίμια που σώζονται μέχρι και σήμερα οδηγούσαν προς την παλιά εκκλησία και τον ΄΄τσισμέ΄΄  .

  Στην εποχή της Τουρκοκρατίας , το χωριό ονομαζόταν : ''Μπας Καρά Μπουνάρ'' που σημαίνει ''Μαύρο Βαθή Πηγάδι'' . Απ'ότι λένε οι γεροντότεροι το νερό των πηγαδιών που υπήρχαν ήταν μαύρο και πικρό .

 Έξω από το χωριό που κατοικούσαν οι Χριστιανοί και το οποίο ήταν πολύ μεγάλο γιατί συνεχώς ανακαλύπτονται κεραμίδια , πέτρες , κιουγκια για νερό ( που μαρτυράν το μέγεθος του ) και σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου υπήρχε τούρκικο χωριό όπου έμενε ο Μπέης με τη φρουρά του , τους αράπηδες και κάποιους άλλους Τούρκους . Το χωριό των Τούρκων ήταν ακριβώς εκεί που είναι σήμερα η οριογραμμη που χωρίζει το χωριό από τη Βουλγαρία .

  Η καταπίεση από τους Τούρκους ήταν καθημερινή με όλα τα γνωστά επακόλουθα ( παιδομάζωμα , αρπαγή αγαθών , φόροι και αλλά ) . Ένα από τα χειρότερα δεινά των κατοίκων από τους Τούρκους ήταν ότι : Οι ΤουρκοΑράπηδες έπαιρναν την πρώτη νύχτα του γάμου τη νύφη από το γαμπρό . Το γεγονός αυτό είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος και η πιο εξευτελιστική πράξη σε κάθε νέο ζευγάρι που παντρευόταν . Η νύφη περνούσε μαρτυρικές ώρες ομαδικού βιασμού και βιασμού της προσωπικοτητάς της . Αυτό διήρκήσε για πολλά χρόνια .

  Κάποια στιγμή όμως οι νέοι του χωριού δεν άντεξαν περισσότερα .

Συννενοήθηκαν και αποφάσισαν , μια επιτροπή από τρεις νεαρούς , να ξεκινήσει από το χωριό και να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη , όπου ήταν η έδρα του Σουλτάνου . Εκεί θα επιδίωκε να συναντηθεί μαζί του για να εκθέσει το πρόβλημα αυτό που τους βασάνιζε εδώ και χρόνια . Ορίστηκαν τρεις νέοι και ξεκίνησαν με πολλές προφυλάξεις να πάνε στην Κωνσταντινούπολη . Μέσω των τουρκικών φυλακίων και χωριών μπαίνοντας στην Ανατολική Θράκη μετά από πολλές μέρες έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη .

  Την ημέρα που 'φτασαν στην Πόλη , λέει η παράδοση , γινόταν μια εκδήλωση όπου θα παρευσισκόταν ο Σουλτάνος . Οι άκρες του δρόμου ήταν γεμάτη κόσμο . Οι τρεις νεαροί θέλοντας να τραβήξουν την προσοχή του , ώρα που θα περνούσε από μπροστά τους αφού μπήκαν μέσα στο πλήθος , σκέφτηκαν και σήκωσαν στα χέρια τους τρεις τενεκέδες με φωτιά πολύ ψηλά .

  Περνώντας ο Σουλτάνος αντιλήφθηκε την παρουσία τους και τους κάλεσε στο παλάτι να του εκφράσουν το προβλημά τους . Όταν έγινε η συνάντηση του διηγηθηκαν όλα όσα συνέβαιναν στο χωριό . Εξαγριωθηκε τότε ο Σουλτάνος και διέταξε έναν Τούρκο αξιωματικό με ισχυρή φρουρά να επισκεφθεί το χωριό και αν πράγματι συνέβαινε αυτό που του διηγηθηκαν να τιμωρήσει τους ομοθρησκους του . Την ώρα που ετοιμάστηκαν να φύγουν οι νέοι αφού τον ευχαρίστησαν , τους ζήτησε να του λύσουν την απορία , πως κατόρθωσαν να φτάσουν στην Πόλη , χωρίς να γινούν αντιληπτοί από τα τουρκικά φυλάκια . Εκείνοι του είπαν πως ήρθαν με πολλές προφυλάξεις , κρυβομενοι και παραπλανώντας τους στρατιώτες με διάφορους πονηρούς τρόπους . Τότε ο Σουλτάνος τους αποκάλεσε ''τιλκικ'' (αλεπού) και από τότε το χωριό πήρε την τουρκική ονομασι: ''τιλκικιοϊ'' .

  Όταν επεστρψαν οι νέοι στο χωριό , διηγήθηκαν τα πάντα στους συγχωριανούς και περίμεναν την άφιξη της τουρκικής φρουράς για να ερευνήσει το θέμα .

  Σε λίγες μέρες έφτασε ο αξιωματικός με τους στρατιώτες του και αφού βεβαιώθηκε ότι πράγματι συνέβαινε αυτό με την αρπαγή της νύφης , την πρώτη νύχτα του γάμου , διέταξε τους στρατιώτες του και σκότωσαν τον Μπέη με τους Αράπηδες και όλους όσους εμπλέκονταν σ'αθυην την υπόθεση .

  Δύο γέροι Τούρκοι κατάφεραν να διαφύγουν . Ο ''Ακσακάλ'' που σημαίνει ''άσπρα γενιά '' και ο ''Αμπντουλάχ''  . Αυτοί έφυγαν και ίδρυσαν αντίστοιχα τα χωριά ''Ακσακάλ''-(Πολια ) και ''Αμπντουλα-(Αβδέλλα) .

  Έτσι για πολλά χρόνια το χωριό ονομαζόταν ''Τιλκικιοϊ'' και μετά την απελευθέρωση πήρε το Ελληνικό όνομα ''Αλεποχωρι''

  Υπάρχει και η δεύτερη εκδοχή ότι πήρε το όνομα από τις πολλές αλεπούδες που υπήρχαν στην περιοχή , αλλά ισχυρότερη είναι την πρώτη που μεταφέρεται εδώ και πολλά χρόνια από στόμα σε στόμα .

  Την εποχή της Τουρκοκρατίας όλα τα σκέπαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά . Η σκλαβιά στο χωριό διήρκήσε παρά πολλά χρόνια . Τουρκοπατηθηκε περί του 1350 όταν αλωθηκε και η Ανδριανουπολη .

  Αργότερα το χωριό κατακτήθηκε από τους Βούλγαρους . Το 1920 , μετά την απελευθέρωση της Θράκης άρχισε να παίρνει τη σύγχρονη μορφή του . Το 1922 ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή , ήρθαν πολλές οικογένειες προσφύγουν ( 22 οικογένειες ) . Έχτισαν τα σπίτια τους και τους δόθηκαν κτήματα για καλλιέργια , από την έκταση του χώρου . Σήμερα πρόσφυγες δεν υπάρχουν στο χωριό παρά ελάχιστοι . Οι περισσότεροι έχουν φύγει προς Θεσσαλονίκη και Αθήνα . Η Ιταλική και η Γερμανική κατοχή , άφησε τα σημαδισημάδια της στο χωριό .

  Αρκετά παλικάρια του χωριού πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας στο έπος του 1940 όπως και στη Μικρασιατική καταστροφή . Το χωριό αρκετά ταλαιπωρήθηκε την περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1946-1949 επιδη ήταν δίπλα στη Βουλγαρία . Έγινε σημείο πολλών συγκρούσεων της εμφυλιας διαμάχης . Πολλές φορές εκκενωθηκε , είχε σε αρκετά θύματα στον εμφύλιο πόλεμο . Μετά τον εμφύλιο προσπάθησε να ανασυγκροτηθεί και το κατόρθωσε .

   Τα σύνορα τα υπάρχοντα , χαρακτηκαν μετά τις συνθήκες του Ελληνικού κράτους με τη Βουλγαρία-Τουρκία . Η μέχρι πρότινος κοινότητα Αλεποχωρίου αποτελείται από 25000 περίπου στρέμματα , από τα οποία 12000 είναι καλλιεργήσιμα και τα υπόλοιπα δάση . Με αγώνες που εκανανοι κάτοικοι αρκετή έκταση του δημοσίου άλλαξε καθεστώς και έγινε κοινοτική . Δύο μεγάλοι αναδασμοί έγιναν το 1960 και το 1990 . Πολλοί κάτοικοι έχουν στα χέρια τους συμβόλαια αγοράς χωραφιών από Τούρκους τσιφλικάδες .

  τη δεκαετία του 1960 αρκετοί κάτοικοι μετανάστευσαν στο εσωτερικό της χώρας ( Αθήνα-Θεσσαλονίκη) και στο εξωτερικό ( Γερμανια-Βελγιο-Αμερικη-Αυστραλια) .



ΠΗΓΗ : Εργασία της Αρβανιτούδη Νικολέττας 1999

Αλεποχώρι Χάρτης

Περιηγηθήτε στο Αλεποχώρι

Προβολή Αλεποχώρι σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους